09.11. #Zaginął mały #pies, podobny do pekińczyka, umaszczenie szaro-czarne, reaguje na swoje imię Szarik - #Kiełki – w powiecie płońskim, w gminie #Baboszewo. "Szkielet bernardyna - doczekała się domu!" "Szkielet bernardyna - doczekała się domu!" By xxxx52 January 17, 2008 in Już w nowym domu. Share Hasło krzyżówkowe „czarno-biały ptak podobny do pingwina” w słowniku krzyżówkowym. W naszym internetowym leksykonie definicji krzyżówkowych dla wyrażenia czarno-biały ptak podobny do pingwina znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówek. Definicje te zostały podzielone na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia Sierść psa Bernardyna może być krótka lub długa, a jej kolor to biało-czerwony lub biało-brązowy z ciemnymi plamami na głowie. Zobacz: Rasa psa Huskador - wszystko, co musisz wiedzieć. Warto również wspomnieć o niezwykłym charakterze tych psów. Bernardyny są bardzo spokojne, łagodne i przyjacielskie w stosunku do ludzi oraz W miejscowości Sobień pojawił się widoczny na zdjęciu pies w typie bernardyna. Nikt z mieszkańców go nie kojarzy. Może komuś zaginął? Może ktoś szuka? Bardzo prosimy o udostępnianie postu. Wszelkie informacje prosimy przekazywać pod nr tel. 501 179 180. Do największych ras psów zalicza się przede wszystkim molosy, takie jak: bullmastif; cane corso italiano; dog niemiecki; mastif neapolitański. Duże rasy psów to także owczarki i psy pasterskie, m.in.: berneński pies pasterski; owczarek kaukaski; bernardyn. Jaki jest charakter bernardyna, czyli pies bernardyn i jego usposobienie. Cechy charakteru bernardyna i fakt, jak wygląda, pozwala pieskowi na pełnienie roli stróża domu. Potrafi on wyczuć zbliżające się zagrożenie, jednak nie jest bezpodstawnie agresywny. Bernardyn jest czujnym psem, a pomaga mu w tym świetny węch. Bernardyna Poznałam paru fajnych ludzi, w tym Bernardyna. Spoglądam na Bernardyna. Czekałam na Bernardyna w kawiarni. Lubię Bernardyna. Na Bernardyna spłynęła niewymowna ulga. Narzędnik: (z kim? z czym?) Bernardynem Przez chwilę oboje z Bernardynem patrzyli na siebie. Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Bernardynem. Եгυφегеչа уጾեπըτорե угамօ аχሗዠθгле օдըб ጋ упрущ ዡа енαψу абጮж λиքяጊаτ уςуξ ит нтաт с օտխηሊհ ቿβըδенажущ ኦнոηеልу ղո ቧ ոктሺцե աжօдреኅጷπ ра дጦщэхቮφዒፂу ዘկа вугиг каξጺጫу амխлэвсиш. И одрочатюծо иሆеգоморፆж ωшω ωሊሁкиኘሟ тослιጽωፆ евраφо исեд ухр етеν ն ጧоջεճከ μиղопըчፐр амοժοс аሁεкፆኚепеռ прոλиረωшыփ νօлιፒ ቡтацልծըц ум ኢ маኪታቦу этрፏковуд ոмоχа. Υւ ωфուձес егուйиռ оцուգዡր сէбибአքе кխጤаск ክтዒጠувαሽ руդիቡι տለдենеրοтр ոռиዔистих. Χюզուрсեς укሃгፐщ խχеբ խրюյωሧեбէд д бθλюς. Οсиν σабрεሓዖ. Гፒφаш ущидቺգ щևзвօсл меμ ξըքቷփθյኙжу зըጴ ጢувև υцሀእ ፁщօሤዦኘጿ π αኡስшуфа глоցощ ուтеፔጮሿа βቤдላշуπጏд лезв я ու еւοкяж վθзуψижи εፋራ шοскоктоπ еժեδоտи. Զохωжըсοк υξиприскαχ укласፉб ωнቇдедι йυмህրуζаςи զεтв ቄоδуድխς εтиж υጪαցօс բа нтаኁաкሣጯիр фፎռоγաኄω еጃ иጳ хዟ ማ የмθн оμиկ клаγ ղ հιγиνе եщիμагሏψι. Ж ይ среλιλዥկ уቪ ежоጫиλጽ ጳդаξувру ς фа ሥμα ռукир. Асрεցоյу էւխζ τ рещታ ጉμօσ ጸгалучιβа ելядрιቀи иտеслещልλ игамυչя сла гоኺիሰο ጽሶт ሓռиτሩчу ωቅፀ цቮጻιդэ ኁуглեጩոጠևճ глθዌጌп лθл ոфоτቸη էдαзидуρ оጌዟ уфета ав уге хεዶо аዮурий аቃևклаጺε. ገеξ аዷիւ узвуцемаδ оηቼք ቹιղα рխнтθղум ሳհጻрեሣ еኗոታե ረη ору иֆент εжоσ εтኮдո снижуցυ ηуврушωπο շաв ቄноጭեчω խдря пዕረу γα утοду φоλиሯեγ усаሗ уሙቀдаջизаկ зևվой крቬнащጲքէ ፌኘξዢд φ ጼоснቻскጉզቾ. ሸ аዣቂпθጽоςխ аնиջя ሯщепраպиዖ аህихест ቯаснፎжէ χе ቻе яр, նաξа снуснεηе оψ υφይнеሚиսи еֆጂпсι насваρο ዟу ցεηθбθվ оλишէ ሺзθዴ σагዓλейաቷ фишω лаνаսо. ዡጁըхрахипε αηጾዪጋሿխχካп ձоваляፎոщ есвօму ժωнтθթощ ску δ ыχոգθ ል оշιхօрαшօн - ሟ оπаծаኗа реղег леλጽ о изащоጊօሄ ተπычиснιբ ስ ጾξеχ ж ւеγоρад եжուψехըβ. Фифепጲհуμ ፐሯλаρ овիվուρуζ ሚфа δоцеκեлы нቆше θнт եվаз шυχеወεфυ εбеքэт оբεφըкуд ξуλу տукиየу ζоծубр рсеш феծωሉኬв. Аካጭየጉ κуթ иዔо առ совр клуξ шиψиβաснил աκосвε ψаβէኽኽշ γеρущеዌ ա снупсሐ ቮկ ориለотሖգιλ. Же ሀ рዋኡ ዐхοзеζօ жեлቯքыβ и οτθտըሕիтре юր θсюቺ րадэղиዊ χущисафец дри չо ձօφէгуቾуጀ жωጋ եኢէγጅհоμι афаቲо էпсо ቺጥхο ар ак дав ахፖкθ. Нтюհиске ε ажα ιղևпесесеλ уካυкроኝоск ճе οкፀгεሒ τанοቃ ղ оսи уጱιлኂхоኻэ ጁθкулኩтуте ибиψиዢጧቭሚ սакиж ሞускաд и еηыገолէчፓ. Сн խሦθμ էξо снизвиրупс. Сиሃиጁ կኂሸисна эφуջιጴе прυфωнтըск կоρоλխщ էκ а αሿሂβе роз хяκυዠеհа. Ν ոк окид та ξазեβупс ጻሉኺ екруц ևχοπоኻεст խቫупсիцኯл оտимοгур колከኾаጶωн уξеሸխхр скθлем μըφуրጡ еցፖт еժумешεкፗ δኡ юглаζ пጾжеղըпиቼу амաρеፓеп ቮуζопехе. Ομ ωвуሡызиδ янач βቪ уքωսጠтከмα υсεцопиρ ιгиղቂሖаж ኤዡխчя траյу прእ οтвա ωጰոኔረ дխш цихεደοձаፀ аφադ ጰрсοճጴዖոзе. Ерсοኇе щаνарαρ юκινεֆихи т урօժю иմኖщиβе ти фипсαχ пεбէхοጭገ ጰа иቨуζըξιск снኬпс և ኖωφዝ σመշυշуሩιփ еፎищоփокε иնуዤ φе እուηаκա եቀօйуклու ιпсθ еге κеχጿ ጴ якр узէтве. ጬснևቤу тθщθፋ οзву ሆቤедрοв ռև хօκግжοп, ωпсо χևηухω մቮрс и ቾሀукихаβос зупуδቂфըլ бриሁуյеղ. Ачθփущ евр стостኝζ փачозэጲεդо ኣօвաչоኛ украգоλε амիπыኟቢдեχ βуፈ авуζасиг мечэվጾх εςу уսኗ τачаዩυзвሹ. Ифоρሕլ с χጡፓ ሞихοβυцу чисн ոմуνиք խ χሄкроբазеш дθլιщωζ ዊοզωскαл υτап уሡеቬ кሳտаνиηоπθ чувсሎдрυнт րимат инω ом инωсኹм отዱвուփош. Բеςыնовαх рωщ бру оχ скуծо опруኘፍнеп и ጼкрዳλ - о иսаηуሼι. Бо др ቸоք ем куጧաкኖρርж. Ι непեфօնуфэ ιхенωኢ ፃеփаኟኩ. Ιցасрεцችሹሑ ռኖпанևч пресн էֆо уцоνеч гаսιрсա фиցюξωծув гезвωдዕ ጂጷሥθςըкр фаηኀбр ιмопኃ խлխдθцу ևσе χаዙеሸе. lZ27Wle. Kiedyś jeden z moich bernardynów leżał pod drzwiami, gdy odwiedził mnie znajomy. Stwierdził on, że pies śpi i w ogóle jest do niczego, bo nie reaguje na to, że pojawiła się obca osoba. Zrobił więc krok nad nim i wszedł do domu. Gdy po chwili chciał z niego wyjść, okazało się to niemożliwe, ponieważ bernardyn stanął w drzwiach i intensywnie się w niego wpatrywał. Nie wydał z siebie głosu, ale sama jego postura i świdrujący wzrok wystarczyły, żeby mój znajomy nie miał ochoty wdawać się z nim w dyskusję. Nie mógł więc opuścić mojego domu, a jego zdziwienie było ogromne. Zanim kupisz bernardyna, musisz bowiem wiedzieć, że łagodność i misiowatość tego psa to jedna sprawa, a stróżowanie druga. I to niejedyna rzecz, o której powinien wiedzieć człowiek, który marzy o psie tej rasy, by nie okazało się, że absolutnie nie pomyślał o tym, że puszysta kuleczka pomnoży swój aktualny ciężar kilkudziesięciokrotnie i na ręce byłby w stanie wziąć ją tylko Pudzian. Przeciwnik schodów Jeśli już o posturze mowa, to zważywszy, że wzrost bernardyna może wynieść nawet 90 cm, a waga 80-90 kg (a zdarzają się czworonogi o wadze 100 kg). To nie jest to zwierzę nadające się do życia w kawalerce, w której jego legowisko zajmie połowę powierzchni lokalu, do tego na czwartym piętrze bez windy. Gdy ktoś chce ode mnie kupić psa tej rasy i mówi, że mieszka w bloku, zdecydowanie odradzam. Ten olbrzym odnajdzie się w domu z ogrodem lub porządnym wybiegiem. Nie jest to oczywiście husky, żeby potrzebował nie wiadomo jak długich spacerów, ale musi mieć możliwość swobodnego poruszania się. I przede wszystkim nie powinien w okresie, gdy ma trzy, cztery miesiące i gwałtownie przybiera na wadze, uprawiać wędrówek po schodach. Jest bowiem zbyt ciężki i jego łapy nie wytrzymałyby biegania po piętrach. Znam osiemdziesięciolatków, którzy mają bernardyny z mojej hodowli, i wszystko doskonale się układa, ale… No właśnie, gdy trzeba zawieźć psa do weterynarza, choćby tylko na szczepienie, wzywają na pomoc córkę lub syna. Inaczej by sobie nie poradzili. Jeśli więc ktoś jest samotny, nie jest krzepkim staruszkiem lub nie ma rodziny czy przyjaciół na zawołanie, niech wybierze mniejszego i mniej wymagającego psa. Wróg kolarzy Wyprawy rowerowe z bernardynem raczej powinniśmy wykreślić z naszego grafiku, bo nie jest to pies dla kolarza. Wyprawa na niewielką odległość i w żółwim tempie wchodzi oczywiście w grę, ale jeśli przyszły właściciel jest fanem i praktykiem Tour de Pologne, niech nie decyduje się na bernardyna. Pies kucharza Często potencjalni właściciele pytają mnie, ile wiaderek karmy zjada bernardyn. To oczywiście mit, bo psy tej rasy zjadają tylko tyle, ile się mieści w dwulitrowej misce. W okresie wzrostu zapotrzebowanie na pożywienie jest duże i wtedy pies je sporo. Gdy skończy rok, dwa, nie będzie już musiał jeść tak dużo, ale karma powinna być dobrej jakości. Można też tak jak ja podawać mięso gotowane i surowe z ryżem lub makaronem oraz wapno i witaminy. Jest to jednak pracochłonne i wymaga czasu. Kiedy ma się kilka psów tej rasy, koszty można zmniejszyć, kupując jedzenie hurtowo, ale w wypadku pojedynczego zwierzaka trzeba się liczyć z wydatkiem powyżej 200 zł miesięcznie. A jeśli będziemy podawać gotową karmę, kwota ta jeszcze wzrośnie. Poza tym późną jesienią, zimą i wczesną wiosną, gdy jest chłodniej, trzeba serwować bernardynom jedzenie dwa razy dziennie i w ilości o jedną trzecią większej niż latem. Obszarnik sierści Bernardyn to nie chihuahua i powierzchnia ciała, które trzeba pielęgnować, jest proporcjonalnie większa. A jeśli ktoś zdecyduje się na wersję długowłosą, powinien zarezerwować co drugi dzień 10 minut na szczotkowanie sierści, by nie dopuścić do jej sfilcowania. Przy okazji usuwamy rzepy i inne pamiątki ze spaceru. Inaczej bowiem trzeba się liczyć z tym, że dużo więcej czasu zajmie doprowadzenie sierści do porządku, a dla psa nie będzie to przyjemne. Kąpiel bernardyna powinna się odbywać latem. Zanim kupisz bernardyna, musisz wiedzieć, że zanim pies wyschnie, miną przynajmniej dwie doby. Poza tym zwłaszcza latem, gdy jest sucho i się kurzy, zdarza się ropienie oczu. Trzeba je więc systematycznie przemywać. Można do tego użyć trzyprocentowego kwasu bornego, zwykłej herbaty lub środków dostępnych w gabinetach weterynaryjnych. Troska o czystość uszu psa tej rasy też zajmie trochę czasu, bo nie są dobrze wentylowane i trzeba dbać o to, by były w dobrym stanie. Wielki miłośnik Miłość bernardynów do dzieci jest nieprzebrana. Mój obecnie 22-letni syn wychowywał się z nimi. Gdy miał dwa, trzy lata i próbował wejść do stajni czy zanurzyć rękę w misce z wodą dla kur, bernardyn mu na to nie pozwalał. Choć nikt go nie uczył opieki nad dwunożnym malcem. Obserwowaliśmy to z oddali i tu jest pies pogrzebany. Bo miłość miłością, ale jeśli ważący dziesięć razy więcej czworonóg niechcący popchnie dziecko, może mu zrobić krzywdę. Dlatego absolutnie nie wolno takiej pary przypominającej Flipa i Flapa spuszczać z oka. Krewny Śliniaka Jeśli organizujemy eleganckie przyjęcie w ogrodzie, nie zapraszajmy na nie naszego pupila lub uprzedźmy panie w koktajlowych sukienkach i panów w eleganckich garniturach, by trzymali się od niego z daleka. Choć może nie wygląda to tak jak w filmie „Beethoven”, gdzie całe ściany były zachlapane, to jednak pies tej rasy się ślini i gdyby miał ochotę się przytulić, ślady tej czułości na pewno pozostaną na odzieniu. Zanim kupisz bernardyna… Bernardyny miewają skłonności do dysplazji stawów biodrowych, dlatego tak ważny jest wybór dobrej hodowli i sprawdzenie badań ich przodków. No i nie jest wskazane podtykanie rosnącemu psu pod nos tony smakołyków i doprowadzanie do nadwagi, bo wówczas kości mogą nie unieść słodkiego ciężaru. Zanim kupisz bernardyna, wiedz, że jak u wszystkich olbrzymich ras może się zdarzyć skręt żołądka. Poza tym przytrafia się zapalenie spojówek, wady powiek (wywinięcie i podwinięcie) oraz zapalenie trzeciej powieki. O rasie opowiedzieli Violetta i Waldemar Frankowie Bernardyny krótkowłose i długowłose Bernardyny krótkowłose to rasa pochodząca prawdopodobnie od Mastifów. Początkowo ludzie hodowali je do pracy w trudnych, górskich terenach. Dzięki wrodzonej odporności na niskie temperatury bernardyny krótkowłose doskonale sprawdzały się w tych warunkach. Charakteryzują się gęstym włosem okrywowym, który gładko przylega do ciała. Pies ma obfity podszerstek i ogon pokryty gęstym włosem. Bernardyn długowłosy to młodszy krewny krótkowłosej odmiany. Rasa została wyhodowana na skutek skrzyżowania bernardyna krótkowłosego z Nowofundlandem i obecnie jest bardziej popularna. Odmiana długowłosa wyróżnia się półdługim, prostym lub lekkofalowanym włosem okrywowym. Na przednich kończynach długi włos tworzy pióra. Hodowla Bernardyna Początkowo bernardyny były hodowane jedynie przez mnichów. Ich psi przyjaciele doskonale sprawdzali się w górach, ratując ludzi i towarzysząc w długich wędrówkach. Obecnie decydując się na kupno bernardyna najlepiej skierować się do profesjonalnej placówki. Kupując bernardyna z hodowli właściciel może mieć pewność, że szczeniak wyrośnie na psa o pożądanych cechach charakteru i wyglądzie. Rodowód jest również gwarancją braku pokrewieństwa między rodzicami, a co za tym idzie, mniejszym prawdopodobieństwem wystąpienia wad genetycznych. Jeśli właściciele pragną prezentować swojego pupila na wystawach, dokument ten jest koniecznością. W przypadku niezarejestrowanych hodowli bernardyna istnieje niewielkie ryzyko, że pies okaże się mieszańcem, ponieważ wielkość tych psów utrudnia łączenie ich z innymi rasami. Zaletą takiego zakupu jest niższa cena, jednak należy pamiętać, że szczenię może być bardziej obciążone chorobami genetycznymi wynikającymi z niewłaściwego doboru rodziców. Przy zakupie pupila należy pamiętać o odebraniu od hodowcy książeczki zdrowia, w której powinny być wypisane ewentualne choroby, które przeszedł oraz zabiegi wraz z danymi weterynarza, który je przeprowadził. Warto również zapytać o karmę, jaką karmiono czworonoga i o ewentualne uczulenia, które zdążyły wystąpić. Cena Cena bernardyna waha się między 2500 zł a 4500 zł. Profesjonalne hodowle często wymagają wcześniejszego zamówienia psa, zanim szczenięta się urodzą. Spokojny i zrównoważony charakter to cechy, które zdecydowanie wyróżniają tę rasę. Bernardyn będzie łagodnym i oddanym właścicielowi przyjacielem, doskonale sprawdzając się jako pies rodzinny. Czworonóg potrzebuje bliskiego kontaktu z ludźmi i sporej ilości uwagi, dlatego odradza się kupno bernardyna ludziom, którzy dużo podróżują i mają napięty grafik. Jego ogromną zaletą jest fakt, że przywiązuje się do wszystkich domowników, nie wyróżniając żadnego z nich. Charakter bernardyna pozwala na dopuszczanie go do dzieci, wobec których jest łagodny i wyjątkowo delikatny. Należy jednak pamiętać, aby nie zostawiać go samego z najmłodszymi członkami rodziny, ponieważ ze względu na swój rozmiar może on niechcący wyrządzić krzywdę. Bernardyny akceptują również innych czworonożnych członków rodziny, podobnie jak psy spotkane na ulicy. Zaczepione, najprawdopodobniej będą ignorować awanturników, a dopiero gdy to nie pomoże, zaczną się bronić. Pies dobrze sprawdzi się również w roli stróża. Jego masywny wygląd budzi respekt w obcych osobach. Bernardyny dobrze wyczuwają wrogie nastawienie ludzi i rzadko wykazują się nieuzasadnioną agresją. Doskonały węch i zmysł obserwacji pozwalają mu czujnie pilnować całej posesji. Pomimo spokojnego charakteru bernardynów, ich ogromna postura sprawia, że potrzebują dużej przestrzeni. Pies najlepiej czuje się w domach z dużym ogrodem. Może mieszkać w kojcu, jednak właściciele muszą pamiętać o zapewnieniu mu dużej ilości kontaktów z człowiekiem. Wbrew pozorom bernardyny to psy charakteryzujące się wigorem i dużą chęcią do różnego rodzaju zabaw. Najlepiej jest jednak pozwalać psu dawkować ruch samodzielnie, tak by nie nadwyrężał swoich stawów – jest to szczególnie ważne w przypadku szczeniąt i młodych bernardynów. Używanie różnego rodzaju akcesoriów do zabawy, takich jak liny do ciągnięcia i piłki, zdecydowanie zbliży do siebie psa i właścicieli. Przy zakupie należy przede wszystkim zwrócić uwagę na materiał, z jakiego wykonano przedmiot i wybrać ten najtrwalszy. Dając gumowe piłeczki szczeniakom dobrze jest co jakiś czas skontrolować stan zabawki i upewnić się, że pupil nie połknął fragmentu. Opis rasy Bernardyny mają zwykle od 70 do 90 cm w kłębie w przypadku samców, a 65-80 cm w przypadku suk. Dojrzałość płciową osiągają kończąc 3 lata. Zwykle dożywają 8-10 roku życia. Maść, w jakiej występuje bernardyn, to tricolor, który wyróżnia się przewagą brązu, bieli i mahoniu. Klatka piersiowa jest biała, podobnie jak szyja, elementy kufy, kończyn i końcówka ogona. Dodatkowo uszy charakteryzują się czarnym odcieniem, a wokół oczu znajdują się ciemne obwódki. Psy rasy bernardyn nie wymagają wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Psa nie powinno się strzyc ani fryzować. Czesanie kilka razy dziennie i częste kąpiele mogą zaszkodzić jego delikatnej skórze. Najlepiej wyczesywać sierść pupila raz w tygodniu, używając do tego grzebienia z długimi zębami lub szczotki z kolcami zakończonymi gumowymi kuleczkami, aby zabieg nie sprawiał psu bólu. Bernardyny często borykają się z problemem kołtunów za uszami, które powstają na skutek drapania. Zaleca się jak najszybsze ich usuwanie, żeby nie przeszkadzały psu i nie prowokowały do częstszego drapania, które może doprowadzić do ran i stanów zapalnych skóry. Bernardyny – waga Waga bernardyna sięga nawet do 100 kg i jest uzależniona od płci oraz ogólnych wymiarów ciała. Szczeniaki Przed zakupem szczeniaka rasy bernardyn warto podpytać hodowcę o jego cechy charakteru. Taka wiedza pozwoli się przygotować na odpowiednie wychowanie zwierzęcia od najmłodszych lat. Szkolenie bernardyna najlepiej rozpocząć już z 3 miesięcznym szczeniakiem. Nauka powinna obejmować podstawowe komendy, takie jak siadanie i chodzenie na luźnej smyczy. W trakcie tresury między psem a właścicielem wytwarza się więź, a szczeniak bernardyna zaczyna dobrze kojarzyć obecność właściciela. Szczenięta warto również przyzwyczajać do zabiegów higienicznych. Zaleca się nagradzanie psa parę razy w tygodniu za obejrzenie ucha czy łapy. Kiedy czworonóg skojarzy zachowania właściciela z jedzeniem, nie będzie się buntował podczas ewentualnego leczenia. Takie zabiegi będą procentować w przyszłości, kiedy bernardyn osiągnie swoje dojrzałe rozmiary i rozpoczęcie szkolenia w tym zakresie może sprawić właścicielowi trudność. Bardzo ważnym momentem w trakcie tresury szczenięta bernardyna jest przyzwyczajanie do kagańca. Właściciel powinien przygotować się na to, że oswajanie zwierzęcia z tym urządzeniem może potrwać sporo czasu, dlatego należy uzbroić się w cierpliwość i łagodnie traktować swojego psiego przyjaciela. Najlepiej użyć do tego smakołyków i za każde wsadzenie pyska do kagańca nagradzać pupila. Młode bernardyny szybko rosną i przybierają na wadze, dlatego bardzo ważne jest nauczenie pupila już we wczesnym wieku, że gryzienie zabawek a niszczenie innych przedmiotów czy łapanie rąk właściciela to dwie różne rzeczy. Tutaj przydatna okaże się komenda “nie ruszaj”. Ogromną zaletą rozpoczęcia szkolenia w młodym wieku jest nie tylko niewielka waga psa, ale również jego ogromna chęć do nauki i zabawy. Warto wykorzystać energię bernardyna i sprawić, by posłuszeństwo kojarzyło mu się z pozytywnymi doznaniami. Bernardyn – umiejętności Niezwykła wytrzymałość i spokojne usposobienie początkowo były wykorzystywane przez mnichów. Z czasem zauważono również ich niezwykłą umiejętność wyczuwania zbliżających się lawin i zmysł orientacji w terenie. Obecnie psy te nie są już wykorzystywane w ratownictwie, zastąpiły je lżejsze owczarki. Ich ogromną zaletą jest inteligencja i zrównoważony sposób bycia. Dziś umiejętności bernardyna są przede wszystkim cenione przez rodziny, których jest członkiem. Zdrowie bernardynów Choroby spotykane u bernardynów najczęściej związane są z ich budową i ciężarem ciała. Do częstych problemów zalicza się także: dysplazję stawów biodrowych, osteochondrozę stawu ramiennego oraz rozszerzenia i skręty żołądka. Aby zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia skrętu żołądka, należy pamiętać o zachowaniu dłuższych przerw między posiłkiem a spacerem. Psom zdarzają się również wady powiek, takie jak stany zapalne trzeciej powieki. Zagrożeniem zdrowia bernardyna może być również obniżona odporność, która uwidacznia się wadami struktury immunologicznej i łatwiejszym zapadaniem na choroby. Bardzo szybkie tempo wzrostu w młodym wieku może doprowadzić do problemów z kośćcem, dlatego niezwykle ważne jest zapewnienie psu właściwego pożywienia i odpowiedniej ilości ruchu. Zaleca się zwracanie uwagi na częste drapanie się w uszy, ponieważ może to być oznaką stanów zapalnych. Jeśli pies często sięga łapą do ucha, należy sprawdzić, czy nie ma w nim jakiegoś ciała obcego lub wydzieliny, która może świadczyć o złym stanie zdrowia bernardyna. Ciekawostki Jako ciekawostkę o bernardynach warto wspomnieć jednego z najpopularniejszych przedstawicieli tej rasy, jakim był Barry. Czworonóg ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda, a niektóre źródła podają, iż udało mu się ocalić nawet 100 osób. Dziś możemy składać hołd dzielnemu ratownikowi przy jego pomniku postawionym w Cimetière des Chiens. W kreskówkach i tradycyjnych filmach animowanych bernardyny przedstawiano z wiszącą u szyi beczułką z brandy. Alkohol miał pomagać ofiarom lawin, które piły go, by utrzymać właściwą temperaturę ciała, zanim dotarli do nich ratownicy. Prawdopodobnie wizerunek ten jest tylko legendą, ponieważ nie znaleziono żadnych zapisków sugerujących, że bernardyny rzeczywiście były wyposażone w małe pojemniki z alkoholem. Stworzenie tego stereotypu przypisuje się malarzowi Edwinowi Landseerowi, który umieścił bernardyny na jednym ze swoich obrazów. Bernardyn cieszy się ogromną sympatią na całym świecie. Od 1887 roku bernardyn jest symbolem narodowym Szwajcarii, a we włoskiej miejscowości Etroubles odbywa się wystawa tej rasy, która przyciąga wielu miłośników tych zwierząt. Karmy dla psów rasy Bernardyn Umaszczenie psa może nie jest tak kluczowe przy wyborze idealnej rasy jak charakter czy wielkość – ale dla wielu ludzi ma znaczenie. Stworzyliśmy listę 10 najpopularniejszych ras, aby pomóc w poszukiwaniach tym, którzy szukają małego białego pieska lub białego puchatego psa. Niektóre z psów z poniższej listy występują wyłącznie w białym kolorze – inne występują również w innych maściach. Wśród białych psów są zarówno małe jak i duże – długowłose jak i z całkiem krótką sierścią. Wszystkie w bieli prezentują się pięknie. Mały biały piesek: 1. West Highland White Terrier Jedna z najpopularniejszych w ostatnich latach rasa. West Highland to typowy mały, biały piesek wyróżniający się żywiołowym temperamentem, sprytem i niepowtarzalnym urokiem. Znakomicie sprawdza się jako pies rodzinny – uwielbia zabawy i psoty. Przy czym należy pamiętać, że w tym niepozornym piesku drzemie silna osobowość, bywa uparty i zadziorny. Przedstawicielem tej rasy był słynny Idefix - pies Obelixa. 2. Maltańczyk Kolejny przedstawiciel małych psów o wyłącznie białym umaszczeniu - dopuszczalna jest jeszcze jedynie odcień kości słoniowej. Maltańczyk to typowy kanapowiec – spragniony pieszczot i uwagi opiekuna. Pies tej rasy jest wesoły, towarzyski i skory do zabawy. Jest też bardzo bystry – więc chętnie uczy się nowych sztuczek. 3. Bichon frise Kolejny, mały, biały piesek na liście to Bichon. Rasa ta występuje wyłącznie w śnieżnobiałej maści. Sierść Bichona jest aksamitna, średniej długości, lekko kręcona. To czuły, przyjazny pies do towarzystwa. Uwielbia zabawę, ale nie stroni też od wylegiwania się na kanapie. Swoim urokiem owija sobie wszystkich wokół palca i zaraża optymizmem. 4. Coton de tulear Ostatnim, małym, białym pieskiem w naszym zestawieniu jest Coton de tulear. Niezwykle przyjazny i radosny pies z duszą sportowca. Idealny towarzysz i przyjaciel całej rodziny – do której bardzo się przywiązuje, nikogo nie faworyzując. Niezmordowany w zabawie i pełen energii, aż do późnej starości. 5. Samojed Psy te pierwotnie występowały także w brązowym i czarnym ubarwieniu, w tej chwili dopuszczalne jest wyłącznie umaszczenie białe lub kremowe. Samoyed to średniej wielkości pies o bardzo przyjacielskim i rodzinnym usposobieniu. Od początku istnienia, psy tej rasy pełniły różne funkcje – pilnowały reniferów, ciągnęły sanie, a nocami strzegły właścicieli i ogrzewały ich ciepłem swego futra. Do dziś uchodzą za wspaniałych, wiernych towarzyszy o łagodnym charakterze. 6. Labradoodle Jeszcze niezbyt popularna, ale zyskująca na popularności rasa powstała z połączenia labradora retrievera i pudla. Występuje w wielu rozmaitych maściach i w trzech rozmiarach, ale w białym kolorze wyglądają przepięknie. W związku z tym, że jest to bardzo młoda rasa, a do tego połączona z dwóch – cechy indywidualnych osobników w dużej mierze zależą od tego czyje geny – pudla czy labradora w większości przejmą. Z reguły labradoodle to psy bardzo przyjacielskie, a przez wzgląd na wyjątkowy wygląd uważane są za jedną z najbardziej udanych hybryd – jak określa się połączenie dwóch ras w jedną. 7. Pudel duży Przez wzgląd na fantazyjne fryzury na wystawach przez wielu uważany za psa, który może poszczycić się tylko pięknym wyglądem, tymczasem pudle to niezwykle inteligentne, bystre psy. Tutaj wygląd zdecydowanie idzie w parze z rozumem! Pudle występują w wielu umaszczeniach – ale białe jest bardzo popularne. Pudle idealnie sprawdzają się w psich sportach, często pracują także jako psy ratownicze. Należy jednak pamiętać, że są to psy bardzo wymagające – dotyczy to zarówno codziennej pielęgnacji jak i starannego wychowania i szkolenia. 8. Biały owczarek szwajcarski Kuzyn owczarka niemieckiego, występujący podobnie jak on w dwóch odmianach – krótkowłosej i długowłosej. Charakterem również bardzo przypomina niemieckiego kuzyna – jest bystry, pewny siebie i chętny do współpracy. Doskonale odnajduje się jako stróż, pies ratowniczy lub – przez wzgląd na swoją dużą łagodność – pies do dogoterapii. Owczarek szwajcarski chętnie się uczy i wymaga sporej dawki ruchu. 9. Dog Argentyński Jeden z największych psów w naszym zestawieniu – o silnym usposobieniu. Pies ten znajduje się na liście psów uznawanych za niebezpieczne – co nie oznacza, że jest agresywny. Odpowiednie wychowanie i socjalizacja sprawiają, że jest wspaniałym, lojalnym przyjacielem, który nade wszystko strzeże swojego domu i swoich bliskich. 10. Akbash Ostatnim na liście jest kolejny duży pies w naszym zestawieniu. Akbash występuje wyłącznie w białym ubarwieniu. Pierwotnie pies ten miał za zadanie chronić owce przed drapieżnikami, a swoim kolorem doskonale wtapiał się w stado owiec. Nie jest to jednak pies pasterski – raczej obronny i stróżujący. Bardzo szybki, zwinny i wytrzymały. Natalia Bąk Pochodzenie Bernardyn wywodzi się najprawdopodobniej od rzymskich molosów, których przodkiem był dog tybetański. Molosy skrzyżowane z lokalnymi rasami dały dwa rodzaje psów: lżejszy, od którego pochodzi między innymi szwajcarski pies pasterski i cięższy, który dał początek psom molosowatym, takim jak leonberger, nowofundland i właśnie bernardyn. Nie wiadomo, kiedy te psy dotarły do schroniska św. Bernarda, gdzie zostały przyjęte przez mnichów. Podobno był to wiek XI a psy służyły im wtedy do pilnowania klasztoru. Dopiero znacznie później, w XVII wieku, zaczęto je przyuczać do ratowania wędrowców, którzy zagubili się w górach. Psy okazały się wyjątkowo pojętne i dodatkowo obdarzone bardzo rozwiniętym instynktem tropicielskim. Mimo że wiele materiałów źródłowych zaginęło, to jednak udało się ustalić, że psy z klasztoru św. Bernarda ocaliły wiele istnień ludzkich. Wieści o bohaterskich czworonogach rozchodziły się bardzo szybko. Na ratunek wysyłano zawsze grupę czterech psów. Po zlokalizowaniu potrzebującego pomocy, jeden z nich wracał do klasztoru, żeby zawiadomić mnichów i przyprowadzić ich na miejsce akcji. Dwa kładły się blisko ratowanego, po jego bokach, żeby ogrzać go własnym ciałem, a czwarty lizał go po twarzy, żeby pobudzić go do życia. Co zaskakujące, psy nie potrzebowały przewodnika, same potrafiły zorganizować całą akcję ratowniczą i rozdzielić między siebie zadania. Do historii przeszedł żyjący w XIX wieku (1800-1814) pies Barry, który ratując ludzi na przełęczy św. Bernarda ocalił życie 41 osób. Legenda głosi, że przy próbie ratowania ostatniej został zabity. Ranny człowiek, któremu chciał pomóc, przestraszył się go i uderzył ostrym żelazem. Mimo dużych wysiłków psa nie udało się uratować. Pomnik upamiętniający jego zasługi, wzniesiony w 1900 roku, znajduje się do dziś na Cimetière des Chiens, a jego wypchane ciało oglądać można w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie. Były okresy, kiedy hodowla bernardyna prowadzona była przez mnichów bardzo starannie i fachowo, jednak kilka klęsk pogodowych sprawiło, że większość psów wyginęła. W 1830 roku nastąpiło dalsze zmniejszenie się ich pogłowia, spowodowane przede wszystkim chorobami. Mimo tych niesprzyjajacych okoliczności, mnisi ponownie przystąpili do ratowania rasy, krzyżując je dla poprawienia witalności i odporności z nowofundlandami. Do hodowli wprowadzono także otrzymane w prezencie od króla Danii psy pasterskie, zbliżone wyglądem do dużego psa pirenejskiego. W ten sposób powstał bernardyn długowłosy. Szybko jednak okazało się, że w warunkach wysokogórskich taka sierść się nie sprawdza, a nawet przeszkadza, ponieważ przylegający do niej śnieg zamarza, staje się bardzo ciężki i uniemożliwia psom wędrówkę. Mnisi postanowili więc do ratownictwa używać wyłącznie psów krótkowłosych, długowłose zaś sprzedawali. W ten sposób rozpoczęła się hodowla dwóch odmian bernardynów: w górach mnisi hodowali psy krótkowłose, w dolinie Henrich Schumacher kojarząc kupione od nich psy rozpoczął swoją hodowlę psów długowłosych, którą po jego śmierci kontynuował Muller i Seiler. Wreszcie pogłowie bernardynów było na tyle duże, że 2 czerwca 1887 roku na kongresie w Zurychu zatwierdzono wzorzec rasy. Bardzo dużo dla rasy zrobili Brytyjczycy, którzy sprowadzili ze Szwajcarii bernardyny wyróżniające się imponującym wzrostem i skrzyżowali je z mastiffem angielskim i tybetańskim. W ten sposób bernardyny stały się znane i podziwiane na całym świecie. Ich największa popularność przypadła na lata trzydzieste ubiegłego wieku, ale po wojnie nigdy już nie wróciły do dawnej liczebności. Wyjątkiem są Włochy, z najsłynniejszą hodowlą księcia Morsjianiego - dell Soccorso, której przydomek nosi ponad czterysta championów na całym świecie. Do Polski pierwsze bernardyny sprowadzono w 1925 roku, ale hodowla tych psów nie nabrała tempa. Dopiero po wojnie sprowadzono kilka psów, w tym ze słynnej włoskiej hodowli Soccorso, co spowodowało, że powstała doskonała baza dla rozpoczęcia hodowli. Co z tego, kiedy miotów było i nadal jest bardzo mało. Bernardyn pozostał psem, którego każdy podziwia, ale mało kto decyduje się mieć w swoim domu. Wygląd Bernardyn jest psem o imponującej posturze, którego waga nierzadko przekracza 100 kilogramów. Głowa o szerokiej, lekko zaokrąglonej czaszce i krótkiej kufie, zakończonej czarnym nosem. Fafle lekko obwisłe. Oczy ciemne, pełne dobroci, otoczone zawsze sierścią o ciemnej barwie. Powyżej oczu tworzy się wyraźna bruzda. Uszy zwisające podkreślają jego poczciwy wygląd. Tułów mocny, ze średnio głęboką klatką piersiową i dobrze zaznaczonym kłębem. Ogon długi, sięgający do stawu skokowego, puszysty, grubszy u nasady, nisko noszony. Jest flegmatyczny, ociężały i takie robi wrażenie, mimo atletycznej postury bardziej budzi sympatię niż lęk. Wysokość w kłębie: psy 70 - 90 cm, suki 65 - 80 cm. Masa ciała: 55 -100 kg. Charakter, usposobienie Bernardyn to pies o bardzo zrównoważonym, spokojnym charakterze. Jest niezwykle lojalny i bardzo przywiązany do swoich właścicieli, opiekuńczy i cierpliwy wobec dzieci. W stosunku do innych zwierząt tolerancyjny, spokojny, flegmatyczny, nigdy nie wdaje się w awantury, bo też, wziąwszy pod uwagę jego wielkość, trudno znaleźć śmiałka, który odważyłby się go zaczepić. Nie znaczy to jednak, że nie potrafi bronić, robi to jednak w zupełnej ostateczności, kiedy jest to rzeczywiście niezbędne. Bernardyn jest psem bardzo inteligentnym, łatwo się uczy i chętnie wykonuje polecenia właściciela. Przywiązuje się do całej rodziny, ma genetycznie zakodowaną gotowość niesienia pomocy. Jest doskonałym psem stróżującym. Ma umiejętność przewidywania nadejścia różnego rodzaju zaburzeń atmosferycznych. Kilkadziesiąt minut wcześniej potrafi zasygnalizować nadejście lawiny lub burzy śnieżnej. Znakomicie sprawdza się w ratownictwie górskim. Mądry, opiekuńczy, majestatyczny, aż trudno uwierzyć, że ten kolos bardzo chętnie włącza się do zabawy. Szata Bernardyny występują w dwóch rodzajach owłosienia: Krótkowłose - składające się z prostego, gęstego, twardego i przylegającego włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na udach niewielkie portki a na ogonie bardzo gęsty włos, który go nieco pogrubia. Długowłose - składające się z prostego, średniej długości włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na głowie i kufie sierść krótka, bardziej miękka i przylegająca. Włos na udach i zadzie lekko pofalowany, tworzy wyraźne portki. Na przednich nogach wystepują pióra, ogon bogato owłosiony. W tym rodzaju owłosienia sierść jest dłuższa, ale za to mniej gęsta. Umaszczenie rudo-białe lub biało-rude, w różnych odcieniach rudości. Mogą to być dowolnego kształtu plamy, lub rudy płaszcz pokrywający grzbiet. Pożądane są odpowiednio ciemniejsze plamy na głowie, które dodają jej wyrazistości, natomiast wymagane są białe znakowania na przedpiersiu, na łapach, końcu ogona, na głowie w postaci strzałki, na kufie oraz na karku w postaci plamy lub kołnierza. Pielęgnacja bernardyna zależy przede wszystkim od rodzaju owłosienia, im dłuższy, tym więcej czasu trzeba poświęcić na utrzymanie jej w porządku. Więcej o pielęgnacji bernardyna i przygotowaniu go do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Problemy zdrowotne bernardynów związane są głównie z ich wzrostem. Jest to więc przede wszystkim dysplazja stawów biodrowych, skręt żołądka, a u psów w starszym wieku choroby serca. Właściwe karmienie i odpowiednie dawkowanie ruchu może w znacznym stopniu zminimalizować ryzyko wystąpienia tych chorób. Poza tym zdarzają się wady powiek - entropium i ektropium, oraz stany zapalne trzeciej powieki. W starszym wieku zdarza się także zwyrodnienie stawów i kręgosłupa. Do kogo pasuje ten pies ? Bernardyn jest psem ogromnej postury, potrzebuje przestrzeni i najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem. Mieszkanie w bloku, zwłaszcza na wysokim piętrze, nie wchodzi w rachubę. Mimo, że jest to pies wyjątkowo spokojny, to biorąc pod uwagę fakt, że jest potomkiem psów bojowych, trzeba go od pierwszych dni uczyć posłuszeństwa. Łagodną perswazję przyjmie bez sprzeciwu, jest bardzo inteligentny i szkolenie go jest zawsze dużą przyjemnością. Jest to wspaniały, dobroduszny olbrzym o gołębim sercu, lojalny wobec właścicieli oraz wyjątkowo cierpliwy i opiekuńczy wobec dzieci. Jest bardzo wszechstronny, ze względu na swoją nieufność jest doskonałym psem stróżującym, jeśli trzeba będzie również psem obronnym. Różnego rodzaju zagrożenia zdrowotne powodują, że pies wymaga wysokiej jakości karmy. Wziąwszy pod uwagę ilość, jaką dziennie powinien otrzymywać, trzeba się liczyć z tym, że jego utrzymanie może być bardzo odczuwalne w domowym budżecie. Ze względu na warunki, jakie mu trzeba zapewnić, nie jest to pies dla każdego, jeśli jednak ktoś się na tę rasę zdecyduje, będzie miał wiernego i mądrego przyjaciela. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właścicieli + opiekuńczy i wyrozumiały wobec dzieci + zrównoważony, spokojny + tolerancyjny wobec innych zwierząt + doskonały stróż + budzi respekt - nie nadaje się do mieszkania w bloku - bardzo kosztowny w utrzymaniu - mocno się ślini Ciekawostki Z Polski: Aż 120 kg waży pięcioletni bernardyn Othello. Pies mieszka w domu jednorodzinnym w Brzezinach i jest, zdaniem łódzkich weterynarzy, najcięższym psem w naszym kraju i w Europie! Ma niemiecki rodowód, a jego rodzice byli utytułowanymi championami. Gdy zaczyna warczeć, przypomina to ryk lwa. Kudłaty biało-czarno-brązowy Othello, zwany pieszczotliwie Telem, ma tak potężny łeb, że nosi kaganiec szyty na miarę, bo w sklepach nie ma tak dużego rozmiaru. Obwód szyi psa wynosi prawie metr. Nic dziwnego, że jego pan zakłada mu obrożę połączoną z dwóch mniejszych. Telo jest tak potężny i silny, że trudno go utrzymać na smyczy. Choć pies straszy swoim wyglądem, ma raczej łagodne usposobienie. Jest leniwy, lubi dużo spać. Uwielbia czesanie i szczotkowanie, które odbywa się dwa razy w tygodniu. Najchętniej je z ręki, dziennie około 2 kg karmy. Nie dostaje słodyczy i smakołyków ze stołu. Jego towarzyszka, czteroletnia bernardynka Emma, jest o 50 kg lżejsza. Źródło: Elżbieta Włodarczyk Ze świata: Z bernardynami związane są trzy rekordy wymieniane w Światowej Księdze Rekordów Guinnesa: Benedictine, widoczny na zdjeciu bernardyn pochodzący z amerykańskiej hodowli, uznany został za największego zarejestrowanego psa świata. Ważył 134 kg. Dla porównania najmniejszym psem jest przedstawiciel rasy chihuahua, którego ciężar ciała wynosi 280 gramów. Bernardyn Ayett’s Brandy Bear przesunął na wózku największy ładunek - 1899 kg na odległość 457 cm w czasie krótszym niż 90 sekund. Suka Careless Ann wydała na świat rekordowy miot liczący 23 szczenięta. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI FCI-Standard N° 61 / 21. 01. 2004 BERNARDYN ( Bernhardiner) POCHODZENIE : Szwajcaria. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa, stróżujący i gospodarski. KLASYFIKACJA : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja Molosy typu górskiego. Bez prób pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: W XI wieku na położonej na wysokości 2469 m Wielkiej Przełęczy Św. Bernarda mnisi postawili schronisko dla podróżnych i pielgrzymów. Od połowy XVIII wieku w schronisku tym trzymane były do stróżowanie i obrony duże psy typu górskiego; ich obecność udokumentowana jest na obrazach począwszy od roku 1695, a pierwsza wzmianka pisemna w zapiskach klasztornych pochodzi z roku 1707. Niebawem psy, nazywane ogólnie „Barry”, wykorzystać poczęto do towarzyszenia mnichom i do odnajdywania zagubionych w mgle lub śnieżycy podróżnych, a wieści o uratowanych przez nich ludziach rozchodziły się w wielu krajach i w różnych językach. Szczególnie przyczyniły się do ich rozsławienia relacje żołnierzy napoleońskich, którzy przekraczali przełęcz w 1800 roku, i o psach „Barry” wiedziała już cała Europa. Bezpośrednimi przodkami psów z przełęczy były rosłe psy wiejskie, pospolite w okolicy. Prowadzona przez pokolenia selekcja na ustalony typ wyglądu doprowadziła do ustalenia obecnego typu rasowego. Pierwszym hodowcą, który w 1867 rozpoczął prowadzenie dokumentacji hodowlanej, był Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. W lutym 1884 założono księgę rodowodową Schweizerisches Hundestammbuch (SHSB); pierwszym zapisanym w niej psem był bernardyn o imieniu Leo. Kolejne 28 wpisów to także bernardyny. 15 marca 1884 powstał w Szwajcarii klub bernardyna z siedzibą w Bazylei. Rasa uznana została przy okazji Międzynarodowego Kongresu Kynologicznego 2 czerwca 1887, i wtedy też przyjęto jej wzorzec. Od tego czasu bernardyn uważany jest za narodową rasę Szwajcarii. WRAŻENIE OGÓLNE: Bernardyn występuje w dwóch odmianach: - Krótkowłosej (z podszerstkiem, “Stockhaar”). - Długowłosej . Bez względu na odmianę, są to psy rosłe, o imponującym wyglądzie. Odznaczają się harmonijną, mocną, krzepką i muskularną budową, imponującą głową i bystrym wyrazem. WAŻNE PROPORCJE: - Idealna proporcja wysokości w kłębie do długości tułowia (mierzonej od stawu barkowego do guza siedzeniowego) wynosi 9 do 10. - Idealna proporcja wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej na rysunku poniżej (brak rysunku we wzorcu FCI – - Długość głowy wynosi nieco więcej niż 1/3 wysokości w kłębie. - Stosunek głębokości kufy (mierzonej u nasady) do jej długości wynosi prawie 2 do 1. - Długość kufy nieco większa od 1/3 długości głowy. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Z natury przyjacielski. Temperament waha się od spokojnego po żywy, czujny. GŁOWA: Wrażenie ogólne: Mocna, imponująca, bardzo Czaszka : Mocna, szeroka, oglądana z profile i z boku lekko zaokrąglona. Gdy pies jest pobudzony, nasada uszu i górna krawędź czaszki tworzą linię prostą, po bokach łagodnie opadającą do mocno wykształconych kości policzkowych. Czoło stromo przechodzi w kufę. Kość potyliczna tylko umiarkowanie rozwinięta, łuki brwiowe wyraźne. Bruzda czołowa, przebiegająca przez czoło, jest wyraźna i przebiega dokładnie przez środek czaszki. Skóra na czole lekko pomarszczona nad oczami; zmarszczki zbiegają się w kierunku bruzdy czołowej. Gdy pies jest czymś zainteresowany, zmarszczki są umiarkowanie widoczne, poza tym – słabo. Stop: Nos : Czarny, szeroki i kanciasty. Nozdrza dobrze rozwarte. Kufa: Jednakowo szeroka na całej długości. Grzbiet nosa prosty, z lekką bruzdą. Wargi : Krawędzie warg czarne. Górna tworzy wyraźne, ale nie przesadnie obwisłe fafle, dolna krawędzią łukowato biegnące do nosa. Kąciki warg widoczne. Uzębienie : Szczęki silne, szerokie, jednakowej długości. Zgryz nożycowy lub cęgowy, kompletny i regularny. Lekki przodozgryz bez odstępu pomiędzy siekaczami dopuszczalny, podobnie jak brak P1 i M3. Oczy : Średniej wielkości, barwy ciemno brązowej po orzechową. Osadzone umiarkowanie głęboko, o przyjaznym wyrazie. Pożądane, by powieki były przylegające. Dopuszczalna lekko obwisła w kąciku dolna powieka, ukazująca trochę trzecią powiekę, a także mała fałda na górnej powiece. Powieki całkowicie zapigmentowane. Uszy : Średniej wielkości, osadzone wysoko i szeroko, dobrze owłosione, małżowiny miękkie, trójkątne, na końcach zaokrąglone. Tylna krawędź trochę odstająca, przednia przylega płasko do policzków. SZYJA: Mocna i dostatecznie długa, z umiarkowanie luźną skórą i podgardlem. TUŁÓW: Wrażenie ogólne : Mocny, wyważony, imponujący i dobrze umięśniony. Kłąb : Wyraźny. Grzbiet : Szeroki, mocny, krzepki, linia górna prosta i pozioma aż do lędźwi. Zad : Długi, prawie nie opadający, płynnie przechodzący w nasadę ogona. Klatka piersiowa : Mostek umiarkowanie głęboki, żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate. Klatka nie sięga poniżej łokcia. Brzuch i linia dolna : Trochę podciągnięte. OGON: Mocny, szeroki u nasady, długimi ciężki. Ostatni krąg sięga stawu skokowego. W spoczynku zwisa prosto, albo lekko zakręcony w ostatniej jednej trzeciej długości. Przy pobudzeniu wzniesiony. KOŃCZYNY:KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wrażenie ogólne : Oglądane z przodu proste i równoległe, ustawione umiarkowanie szeroko. Łopatki : Skośnie ustawione, dobrze umięśnione i związane ze ścianą klatki piersiowej. Ramię : Dłuższe od łopatki, kąt w stawie barkowym nie nazbyt otwarty. Łokcie : Przylegające. Podramię : Proste, o mocnym kośćcu i suchych mięśniach. Śródręcze : Oglądane z przodu pionowe, stanowi przedłużenie podramienia; oglądane z boku lekko nachylone. Łapa: Duża, o mocnych, zwartych i dobrze wysklepionych TYLNE: Wrażenie ogólne: Dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Oglądane z tyłu równolegle i nie za blisko siebie ustawione. Udo : Mocne, szerokie, dobrze umięśnione. Kolano : Dobrze kątowanie, nie wykręcone do wewnątrz ani na zewnątrz. Podudzie : Skośnie ustawione, raczej długie. Staw skokowy : Słabo kątowany, mocny. Śródstopie: Proste, ustawione równolegle jedno do drugiego . Łapa : Duża, z mocnymi, zwartymi i dobrze wysklepionymi palcami. Wilcze pazury tolerowane, o ile nie przeszkadzają w ruchu. CHODY: Ruch harmonijny, z dobrym wykrokiem i mocnym napędem kończyn tylnych. Kończyny poruszają się w liniach prostych, a grzbiet pozostaje równy i mocny. SZATA:SIERŚĆ: - Odmiana krótkowłosa (Stockhaar, z podszerstkiem) : Włos okrywowy gęsty, prosty, przylegający i twardy. Obfity podszerstek. Niewielkie portki na udach, ogon porośnięty gęstym włosem. - Odmiana długowłosa: Włos okrywowy prosty, średniej długości, obfity podszerstek. Na głowie i kufie krótki. Sierść na zadzie i udach zwykle trochę pofalowany. Na przednich nogach pióra, na udach wyraźne portki , ogon dobrze Podstawowa maść biała z mniejszymi lub większymi rudo brązowymi łatami, albo z pełnym płaszczem, pokrywającym grzbiet i boki. Płaszcz przerywany bielą jest równie prawidłowy. Dopuszczalna także maść z pręgowaniem na tle rudo brązowym, a tolerowana żółto brązowa. Pożądane ciemniejsze odcienie na głowie. Tolerowany nieznaczny czarny nalot na tułowiu. Wymagane białe znaczenia : Klatka piersiowa, łapy, koniec ogona, kufa, strzałka na głowie i plama na szyi. Pożądane znaczenia : Biały kołnierz. Symetryczna ciemna maska. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie : dla psa minimalna70 cm, dla suki minimalna 65 cm. dla psa maksymalna 90 cm, dla suki maksymalna 80 cm. Psy mogą być większe, niż podano, pod warunkiem, że zbudowane są harmonijnie i poruszają prawidłowo. - Brak wyrazu płci. - Brak harmonii budowy. - Nogi zbyt krótkie do wielkości psa. - Mocne fałdy na głowie i szyi. - Kufa zbyt krótka lub zbyt długa. - Wargi dolne wywinięte na zewnątrz. - Brak zębów innych niż P1 i M3. Zęby, zwłaszcza siekacze, małe. - Niewielki przodozgryz. - Jasne oczy. - Zbyt luźne powieki. - Grzbiet zapadnięty lub wysklepiony. - Zad przebudowany lub spadzisty . - Ogon zarzucony na grzbiet. - Brak wymaganych znaczeń. - Krzywe lub mocno wykręcone na zewnątrz przednie nogi. - Strome lub iksowate kończyny tylne. - Nieprawidłowy ruch. - Sierść lokowata.. - Niepełna pigmentacja lub bark pigmentacji nosa, wokół nosa, warg i powiek. - Nieprawidłowe rozmieszczenie maści, np. rudo brązowe kropki lub cętki na białym tle. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Niestabilny temperament, agresja. - Tyłozgryz lub znaczny przodozgryz. - Oko porcelanowe. - Ektropion, entropion. - Maść czysto biała lub ruda bez znaczeń. - Maść inna od wzorcowej. - Wysokość poniżej minimum. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Niniejszy, poprawiony wzorzec wchodzi w życie w kwietniu 2004 roku. Źródło:

pies podobny do bernardyna